Hoe 
komt het dat mensen in hun werk soms heel weinig betrokkenheid en motivatie tonen terwijl ze zich in hun vrije tijd vol inzet bezig houden met hobby’s en daarbij rollen vervullen en verantwoordelijkheid nemen die in hun werk ongedacht en ongekend zijn?
Betrokkenheid in een organisatie blijkt uit de wijze waarop mensen hun eigen motieven hebben verbonden, kunnen verbinden aan wat maatgevend is binnen het werksysteem; de doelstellingen, het waartoe van een organisatie, het collectief. We horen hier veelal twee (tegengestelde) benaderingen. Enerzijds de opvatting dat betrokkenheid kan worden afgedwongen, dat mensen ‘moeten en kunnen worden gemotiveerd’. De andere opvatting stelt dat je de juiste verleidingen moet weten te vinden. Er is echter nog een ander uitgangspunt mogelijk. In die optiek ontstaat echte betrokkenheid vanuit een open en heldere dialoog; een opbouwende exploratie van dat wat ieder echt nodig acht. Nee, geen poldermodel, maar echte verdieping tussen mensen. Constructieve confrontatie, kritische reflectie, samen zoeken en durven even niet te weten om tot een nieuw weten te kunnen komen. Echte betrokkenheid vraagt aanraking: aanraken van wat we werkelijk van belang vinden…
wordt de behoefte aan georganiseerde bezinningstijd steeds groter.